Dat is de vraag waarmee ik op een koude februarimiddag afreis naar het Westland.

Na een aantal rondjes gereden te hebben vind ik de voorkant van een bedrijf. De ingang van een kwekerij vinden, dat is nog best een uitdaging merk ik. De ‘voordeur’ is niet altijd zo duidelijk in beeld. Een medewerker ontgrendelt de schuifdeuren, ik stel mijn vraag en hij gaat de baas halen.

Wanneer die op me af komt lopen voel ik de argwaan in de lucht hangen. “Daar hebben we geen interesse in. We zijn gewoon met onze mensen bezig en hebben daar geen buitenstaanders bij nodig.” Ik proef iets van wrok in de manier waarop hij zijn gezicht vertrekt bij de dingen die hij zegt. Als ik dat benoem en vraag of er boosheid meekomt in zijn reactie zegt hij: “nee hoor, we hebben gewoon geen interesse.”

Ik word vriendelijk doch ongemakkelijk naar buiten begeleid en stap weer in mijn auto waar ik ‘m had geparkeerd. Dat was geen warm onthaal.

Ik bel aan bij het volgende bedrijf. De deur, die al van het slot blijkt te zijn, wordt van een afstand nogmaals ontgrendeld. Ik ruik meteen de geur van planten en moet in mijn winterjas wennen aan de klamme, warme lucht binnen. Achter de doorzichtige wand die mij van de daadwerkelijke kas scheidt observeer ik een zee van planten.

De radio staat aan, in de hal waar ik me bevind staan karren planten opgesteld en ik zie niemand. “Hallo, is daar iemand?” Een groepje vrouwen zit verscholen achter de karren die ik al had gezien. Eentje zit er te roken. “Ik ben op zoek naar de bedrijfsleider”, zeg ik in het Nederlands. De vrouw, die duidelijk niet uit Nederland komt maar de taal goed beheerst, verwijst me naar de kantine even verderop.

Ten overstaande van vijf à zes Nederlanders die in de kantine pauze zitten te houden stel ik opnieuw mijn vraag. Het is een beetje ongemakkelijk, zij achterover hangend en ik na mijn vorige ervaring het gevoel dat een afwijzing nabij is.  

“Ik ben journalist en zou graag een dag meelopen met de gastarbeiders op deze kwekerij”, vraag ik tenslotte. Ik had bij binnenkomst al naar de bedrijfsleider gevraagd en een man die mogelijk binnen tien jaar met pensioen gaat wijst een jongere man aan die zijn zoon zou kunnen zijn. “Daar hebben we geen interesse in”, antwoordt die laatste kortaf.

Toch is de sfeer warmer en ontstaat er een gesprekje. De oudere man, die naar ik opmaak de leiding heeft, neemt het gesprek al gauw weer over. “Ik heb enkel negatieve ervaringen met journalisten”, zegt hij. “Ik lees nooit eens iets positiefs. Ze zetten werkgevers alleen maar in een kwaad daglicht. Terwijl we goed omgaan met onze mensen. Als we dat niet zouden doen, zijn ze zo weg.”

De man wijt zijn gebrek aan vertrouwen in mij aan de ethiek onder journalisten. We hebben een enerverend gesprekje maar aan de uitkomst verandert niets: ik ben niet welkom. Als ik voorstel voorafgaand aan publicatie voor te leggen wat ik opschrijf, wordt ook dat afgewezen. “Aan kennissen van me werd dat ook beloofd maar niet nagekomen. De journalisten verpesten het voor zichzelf.”

Hoe goed ik ook met deze mensen kan praten, ik druip af zonder ‘ja’.