Vandaag reis ik opnieuw naar het Westland met de vraag of ik een keer een dag mee mag lopen op een kwekerij. Ik heb al een aantal afwijzingen achter de kiezen, dus helemaal met een gerust hart begin ik niet aan deze expeditie.
Ik stap de bus uit naast een kas van formaat en loop een eind om de ingang te vinden. Geen bel. Ik twijfel. Zomaar naar binnen lopen? Ik waag het erop. In de enorme hal staat verderop een dame te praten. Het lijkt voor haar totaal geen probleem dat ik zonder aan te bellen binnen kom lopen en ze verwijst me door naar het kantoor. Daar word ik te woord gestaan door een medewerker. De directie blijkt te bestaan uit drie heren en degene die externe relaties onder zijn hoede heeft is niet aanwezig. Ik laat mijn visitekaartje achter en mag terugbellen.
De volgende kas is er een van kleinere omvang. De deurbel is stuk lees ik op een papieren briefje geplakt op de voordeur, dus bel ik het 06-nummer dat erbij staat. Een vriendelijke, Nederlandse vrouw doet open. “Vorige week hadden we het 21-diner van onze dochter met vrienden uit de stad. Die hadden nog nooit een kas vanbinnen gezien en hadden allemaal rare vragen. Ik ga je vraag bespreken met de eigenaren.” Binnen luttele minuten sta ik weer aan de kant van de weg.
op zoek naar de makers
Laat je je e-mailadres achter? Dan houd ik je op de hoogte van mijn zoektocht.
Kerststukjes
Dan word ik binnengelaten, aan de overkant van de weg. Een primeur. Een man van middelbare leeftijd doet open voor me en laat me binnenkomen. Hij is alleen aan het werk in een kas die groot oogt. “We zijn een klein bedrijf en rooien de boel met z’n tweeën. Heel af en toe lenen we een paar extra man in.”
We maken een kort rondje, zoals hij dat noemt, door de kas. Ik zie de ontvangsthal en we stappen de kas zelf even binnen. Het staat er bezaaid met eenzelfde soort plantjes in potjes die voornamelijk ik kerststukjes worden gebruikt, vertelt de man. Het seizoen begint voor hem in juni/juli, tot het begin van het volgende jaar. “In Boskoop kweken ze deze planten buiten, wij doen het als een van de weinigen binnen.”
Het verklaart waarom de kas, tegen mijn verwachting in, niet wordt verwarmd. “Dit zijn buitenplanten”, vertelt de man. Hij huurt de kas samen met zijn compagnon van een gepensioneerde kweker. “Deze kas was 20 jaar geleden al niet meer geschikt om tomaten in te kweken. Te laag, te koud, te donker. Voor ons zijn het perfecte condities. En onze huurbaas houdt zo nog wat geld over aan z’n leegstaande kas.”
Virussen
De man heeft het Westland in de loop van de jaren zien veranderen. “Er worden geen kassen meer bijgebouwd. Als je wilt uitbreiden betekent dit per definitie je buurman kopen, als de gelegenheid zich voordoet. Je krijgt er lucht van dat iemand wil stoppen en je doet een bod. Zo heb ik niet twee maar zelfs drie buren kunnen overkopen.” De grootste bedrijven heeft hij het Westland zien verlaten. “Die gaan naar de Haarlemmermeer, bijvoorbeeld. Daar begint het vanaf 10 ha.” De kas waarin ik me begeef is ‘maar’ 1,5 à 2 hectare groot, vertelt de man.
Hij denkt met me mee maar zegt dat hij denkt dat het moeilijk voor me zal worden. “Tomatenkwekers zijn hier veelvuldig aanwezig. Maar daar kom je niet binnen. Die zijn bang voor virussen.”
Tot slot vraag ik of ik een paar foto’s mag maken. “Liever niet”, zegt hij. Alleen van de plantjes dan, om een indruk te geven? “Onze gegevens staan op de pot en in deze buurt zijn we de enigste die deze plantjes kweken.” Ook dat feestje gaat niet door dus.
Twee dagen later word ik teruggebeld door de vriendelijke vrouw wiens deurbel stuk was. Het team staat ervoor open mij een keer mee te laten lopen. Over een paar weken ga ik op bezoek.
Oorlog
Tijdens aflevering twee van deze serie sprak ik met een communicatiemanager van Jobs NL, die zei bereid te zijn interviews met gastarbeiders te faciliteren. Na herhaaldelijk terugbellen laat hij het afweten: “Sorry, er zijn geen mensen bereid gevonden er aan mee te werken. Het is tevens een jaar geleden dat de oorlog begon, dus mensen zijn sowieso niet echt bereid het er nu over te hebben. Er zijn meerdere verzoeken gekomen van journalisten, we hebben ze allemaal afgewezen. Succes.”
Waardeer je mijn werk?
Doe dan een duit in het zakje van de maker ervan…
…of deel mijn zoektocht:
Beeld: Maurice van der Spek